Μπήκε ο Σεπτέμβριος και τα πρωτοβρόχια θα έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στο χωριό... Το Μπουρλόγκο, η Ψηλοτέρα, το Σώσινο και στο βάθος ο Κασιδιάρης έχουν ήδη ξεκινήσει να φορούν τα φθινοπωρινά τους χρώματα και τα χελιδόνια στα Σάδια "μαζεύουν" τα πράγματα τους, ετοιμάζοντας το μεγάλο τους ταξίδι και δίνοντας ραντεβού για την επόμενη χρονιά....
Πάντα η περίοδος αυτή σηματοδοτούσε τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου στο χωριό. Τα συναισθήματα ανάμεικτα : Από τη μια, νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές που πέρασα με την οικογένεια και τους φίλους, κάποιους από τους οποίους περίμενα και ένα χρόνο για να τους δω ξανά... Από την άλλη, η ανυπομονησία και η χαρά για το γεγονός ότι μια νέα (σχολική τότε) χρονιά ξεκινά, με νέες εμπειρίες και νέες δοκιμασίες. Σίγουρα όμως υπερίσχυε πάντα το αρνητικό συναίσθημα, το οποίο ευτυχώς (για μένα) νιώθω και τώρα που μεγάλωσα και δεν απολαμβάνω το χωριό όπως παλαιότερα.
Αρνητικό γιατί το χωριό το φθινόπωρο αποκτά μια άλλη, ξεχωριστή χροιά για αυτόν που τη "βλέπει". Η φύση, αλλά και οι ίδιοι οι χωριανοί προετοιμάζονται για την έλευση του χειμώνα. Τα ξύλα έχουν ήδη κοπεί και μαζευτεί επιμελώς στις αυλές των σπιτιών, ως τα απαραίτητα εφόδια για την αντιμετώπιση του κρύου. Κάποιες καμινάδες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να καπνίζουν και η μυρωδιά του καμένου ξύλου σε προκαλεί να ανάψεις το τζάκι και να απολαύσεις ένα πόντζι με καλή παρέα.
Σε λίγες μέρες θα αρχίσει να ακούγεται το "τσικ-τσικ" του Κοκκινολαίμη, ο οποίος σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη του φθινοπώρου. Τότε που τα ρόδια "ανοίγουν" και οι κατακόκκινοι καρποί τους δίνουν μια όμορφη πινελιά στον κήπο. Τότε που τα λαίμαργα στεφανάκια θα "σπάνε" με τα τιτιβίσματά τους τη μουντάδα και την ησυχία του φθινοπώρου στον Άνω Παρακάλαμο. Τότε έφτανε η στιγμή που συνήθιζα να κάνω την πρώτη διερευνητική βόλτα στο στενό του Χατζή, εξετάζοντας προσεκτικά τις μελικοκκιές, αν είναι "φορτωμένες" και αν τα κισσάρια έχουν αρκετούς καρπούς για να φιλοξενήσουν τους φτερωτούς επισκέπτες μας το χειμώνα.
Και τότε ακριβώς ξεκινούσαν και οι κυνηγετικές ιστορίες των παλαιότερων κυνηγών που πάντα με συνάρπαζαν... Δύσκολοι λαγοί, κοτσύφια στο καταχείμωνο, τσίχλες με αεροβόλο, όλες τους είχαν τη "μαγεία" τους και με ταξίδευαν, με ταξιδεύουν ακόμη. Με αυτές τις ιστορίες λοιπόν, μάζευα σιγά σιγά τα πράγματα μου και γυρνούσα στην πόλη, έχοντας πάντα, ακόμη και τώρα, το μυαλό μου και την καρδιά μου πίσω στο χωριό και περιμένοντας τη στιγμή που θα γυρίσω εκεί, έστω για το Σαββατοκύριακο, για να καλωσορίσω και εγώ τον Κοκκινολαίμη....
Υ.Γ. : Δε θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία με τη μπεκάτσα που είχες βάλει στο καπέλο, που "ξαναζωντάνεψε" και σου έφυγε, όπως χαρακτηριστικά μου έλεγες. Όπως σου έφυγε, έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα, έφυγες κι εσύ... Ξέρω όμως ότι θα είσαι πάντα εκεί, περιμένοντας να έρθουν τα κοτσύφια, να πάρεις το δίκαννο και να κατέβεις στα χειμάδια του Μανούρη... Αυτό περίμενες πάντα, όπως μου έλεγες συνέχεια, χιόνι και κοτσύφια...
Καλά κυνήγια εκεί πάνω....
Πάντα η περίοδος αυτή σηματοδοτούσε τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου στο χωριό. Τα συναισθήματα ανάμεικτα : Από τη μια, νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές που πέρασα με την οικογένεια και τους φίλους, κάποιους από τους οποίους περίμενα και ένα χρόνο για να τους δω ξανά... Από την άλλη, η ανυπομονησία και η χαρά για το γεγονός ότι μια νέα (σχολική τότε) χρονιά ξεκινά, με νέες εμπειρίες και νέες δοκιμασίες. Σίγουρα όμως υπερίσχυε πάντα το αρνητικό συναίσθημα, το οποίο ευτυχώς (για μένα) νιώθω και τώρα που μεγάλωσα και δεν απολαμβάνω το χωριό όπως παλαιότερα.
Αρνητικό γιατί το χωριό το φθινόπωρο αποκτά μια άλλη, ξεχωριστή χροιά για αυτόν που τη "βλέπει". Η φύση, αλλά και οι ίδιοι οι χωριανοί προετοιμάζονται για την έλευση του χειμώνα. Τα ξύλα έχουν ήδη κοπεί και μαζευτεί επιμελώς στις αυλές των σπιτιών, ως τα απαραίτητα εφόδια για την αντιμετώπιση του κρύου. Κάποιες καμινάδες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να καπνίζουν και η μυρωδιά του καμένου ξύλου σε προκαλεί να ανάψεις το τζάκι και να απολαύσεις ένα πόντζι με καλή παρέα.
Σε λίγες μέρες θα αρχίσει να ακούγεται το "τσικ-τσικ" του Κοκκινολαίμη, ο οποίος σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη του φθινοπώρου. Τότε που τα ρόδια "ανοίγουν" και οι κατακόκκινοι καρποί τους δίνουν μια όμορφη πινελιά στον κήπο. Τότε που τα λαίμαργα στεφανάκια θα "σπάνε" με τα τιτιβίσματά τους τη μουντάδα και την ησυχία του φθινοπώρου στον Άνω Παρακάλαμο. Τότε έφτανε η στιγμή που συνήθιζα να κάνω την πρώτη διερευνητική βόλτα στο στενό του Χατζή, εξετάζοντας προσεκτικά τις μελικοκκιές, αν είναι "φορτωμένες" και αν τα κισσάρια έχουν αρκετούς καρπούς για να φιλοξενήσουν τους φτερωτούς επισκέπτες μας το χειμώνα.
Και τότε ακριβώς ξεκινούσαν και οι κυνηγετικές ιστορίες των παλαιότερων κυνηγών που πάντα με συνάρπαζαν... Δύσκολοι λαγοί, κοτσύφια στο καταχείμωνο, τσίχλες με αεροβόλο, όλες τους είχαν τη "μαγεία" τους και με ταξίδευαν, με ταξιδεύουν ακόμη. Με αυτές τις ιστορίες λοιπόν, μάζευα σιγά σιγά τα πράγματα μου και γυρνούσα στην πόλη, έχοντας πάντα, ακόμη και τώρα, το μυαλό μου και την καρδιά μου πίσω στο χωριό και περιμένοντας τη στιγμή που θα γυρίσω εκεί, έστω για το Σαββατοκύριακο, για να καλωσορίσω και εγώ τον Κοκκινολαίμη....
Υ.Γ. : Δε θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία με τη μπεκάτσα που είχες βάλει στο καπέλο, που "ξαναζωντάνεψε" και σου έφυγε, όπως χαρακτηριστικά μου έλεγες. Όπως σου έφυγε, έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα, έφυγες κι εσύ... Ξέρω όμως ότι θα είσαι πάντα εκεί, περιμένοντας να έρθουν τα κοτσύφια, να πάρεις το δίκαννο και να κατέβεις στα χειμάδια του Μανούρη... Αυτό περίμενες πάντα, όπως μου έλεγες συνέχεια, χιόνι και κοτσύφια...
Καλά κυνήγια εκεί πάνω....
