Το ξυπνητήρι χτυπάει.Η ώρα είναι 8 και είμαι αποφασισμένος να μην πάει ούτε ένα λεπτό χαμένο απο την ομορφιά του καλοκαιρινού πρωινού στον Άνω Παρακάλαμο.Φτιάχνω ένα καφεδάκι και αμέσως βγαίνω έξω στον κήπο να απολάυσω το πρωινό ξύπνημα της φύσης.Ο ήλιος άρχισε δειλά δειλά να βγαίνει και να δίνει το όμορφο πορτοκαλί του χρώμα στις πλαγιές του Μπουρλόγκου.Μια παρέα απο τσόνες προσγειώνεται στη συκιά δίπλα μου για να απολάυσει και αυτή το πρωινό της.Τι όμορφα που είναι,σκέφτομαι,να ξυπνάς από κελαϊδίσματα και όχι απο κόρνες νευρικών οδηγών;!Αμέσως αφήνω τη σκιά και την καρέκλα μου και πηγαίνω προς τα πρώτα μου κυνηγοτόπια,εκεί στο "στενάκι".Αυτά που με δίδαξαν να κυνηγώ και να σέβομαι τη φύση...Μου έρχονται στο μυαλό οι σφεντόνες,η καλοκαιρινή κυνηγοπαρέα,τα αεροβόλα....Θυμάμαι την αγωνία που είχαμε μήπως και καθήσει στο δέντρο μας καμμιά κίσσα ή κανά κοτσύφι...Πάντα τα θεωρούσαμε ξεχωριστά θηράματα, κυρίως λόγω του μεγέθους τους.Δε μπορώ να ξεχάσω και τα μίνι-συμβούλια που κάναμε για να καταστρώσουμε τη στρατηγική με την οποία θα κυνηγήσουμε....Πηγαίνω βόλτα μέσα στα κισσάρια και στις μελικοκκιές, εκεί που διδάχτηκα την υπομονή στο καρτέρι,αν και περισσότερο χάζευα τη φύση γύρω μου,παρά πρόσεχα το δέντρο και αν θα έρθει να κάτσει κάτι πάνω...!Είχα πολύ καιρό να περπατήσω σε αυτά τα μέρη και χαίρομαι που τα βλέπω όλα όπως τα θυμόμουν... Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που κατάγομαι από ένα μικρό,σε πολλούς άγνωστο,χωριό. Γιατί ξέρω,πως,υπο άλλες συνθήκες,τα χωράφια αυτά θα είχαν καλυφθεί απο τσιμέντο και στη θέση των ψηλών δέντρων θα υπήρχαν σπίτια και βίλες πλουσίων.... Η ώρα περνάει και ο ήλιος αρχίζει να καίει...Μάλλον θα πρέπει να σταματήσω εδώ.Επιπλέον,νιώθω ότι ενόχλησα και λίγο τα πουλιά από την πρωινή τους βοσκή. Γι'αυτό και γυρίζω πίσω στην καρέκλα μου και στον ίσκιο μου,να συνεχίσω εκέι την βόλτα μου στον κόσμο των όμορφων αναμνήσεων από το χωριό μας.....
