Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Το χωριό μας μέσα από...φωτογραφίες!!



Επειδή "μια εικόνα ειναι χίλιες λέξεις" αποφασίσαμε με κάθε ευκαιρία να ανεβάζουμε φωτογραφίες απο το χωριό μας για να μπορούν , και αυτοί που βρίσκονται μακρυά να μην χάνουν την επαφή αλλα και να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις αυτών που έχουν ζήσει "κάτι" απο τη μαγεία του.

Οι κούνιες !Μικροί μεγάλοι έχουν περάσει ατελείωτες ώρες
στις κούνιες τις οποίες θα χαρακτηρίζαμε "αθάνατες"

Φωτογραφία απο την Παηδονιά
Στο βάθος το όρος Τύμφη(Γκαμήλα 2436 μέτρα)

Το Σώσινο-Ο "προστάτης" του χωριού μας

Ο Λάκκος _Σας θυμίζει κάτι...;;;

Μια άποψη του χωριού απο τα "Σάδια"

Την ομορφιά της άγριας φύσης μπορείς να τη δείς
μέχρι και στην αυλή του σπιτιού σου

Ένα "όμορφο" δέντρο_Η γκορτσιά! (Πάσχα 2009)

Ο δρόμος για τους πανέμορφους,κατά το χειμώνα,καταρράκτες


Οι πιο τακτικοί επισκέπτες του χωριού!!


Ο νέος δρόμος στα "σαδια",στο κέντρο του χωριού


Το καλωσόρισμα


...το στέκι των νέων...


"Κάποια στιγμή θα επιστρέψω στο σχολείο μου,
για να δώ αυτούς,
που ακόμα διαβάζουν ποιήματα στα παράθυρα,
για να δω,
τα φαντάσματα που αρνούνται να αποφοιτήσουν..."



Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Η "αρρώστια" μου . . . .


Οι πολλές ελεύθερες ώρες που συνεπάγεται συνήθως η φοιτητική ζωή, γίνονται αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς σε διάφορα θέματα που σε απασχολούν...Είναι μια ευκαιρία να "ψαχτείς" εσωτερικά και να εξηγήσεις διάφορες καταστάσεις.

Έτσι κι εγώ, όντας φοιτητής, βάλθηκα κάποια στιγμή να εξηγήσω στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που με κάνει τόσο χαρούμενο όταν σκέπτομαι το χωριό μου. Ποιες καταστάσεις με έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον "έρωτα" με τον τόπο καταγωγής μου. Τι είναι αυτό με κάνει να μη χάνω ΟΥΤΕ ΜΙΑ ευκαιρία να βρεθώ, έστω και για λίγες ώρες,στο χωριό, να περπατήσω στα "Σαδια" και να μιλήσω με τους συγχωριανούς μου...Ίσως ο σημαντικότερος λόγος ήταν ότι, ποτέ δεν έχασα τη συχνή επαφή με τον τόπο αυτό. Από μικρός θυμάμαι, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο αλλά και στις αργίες, πηγαίναμε με την οικογένεια μου στον Άνω Παρακάλαμο. Πάντα περίμενα να έρθει η Παρασκευή, γιατί ήξερα ότι θα πάμε στο χωριό...Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα περάσω τις επόμενες δυο - τρεις μέρες εκεί, με έκανε να μη σκέπτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο τα 50 λεπτά που μεσολαβούν απ' όταν θα μπω στο αυτοκίνητο, μέχρι να φτάσω. Και όταν έφτανα, τα ξεχνούσα όλα, έπαιρνα την μπάλα μου και, μαζί με τα αδέρφια μου, έπαιζα ασταμάτητα μέχρι το βράδυ, χωρίς να υπολογίζω ούτε την κούραση, ούτε τίποτα...Ένιωθα κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου. Από τότε, έχουν περάσει 10 χρόνια..Και όμως, πάλι το ίδιο νιώθω...Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ίδιο θα νιώθω...
Ένας άλλος λόγος που έκανε πιο γερό το "δέσιμο" μου με το χωριό, ήταν το γεγονός ότι έμεινα δυο ολόκληρα χρόνια εκεί, και συγκεκριμένα την περίοδο 2001 έως 2003...Τα δυο αυτά χρόνια, θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα...Αν και είμαι μικρός ακόμη, νιώθω ότι θα είναι τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου.. Όλος αυτός ο δύσκολος, αλλά αυθεντικός τρόπος ζωής, το ότι είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στην "καρδιά" της φύσης και να απολαμβάνω όλα της τα αγαθά κάθε στιγμή, με έκανε να νιώθω τυχερός και ευλογημένος. Είναι ένα βίωμα το όποιο "γεμίζει" όλη σου την ψυχή και που, αν δε ζήσεις στο χωριό, δε μπορείς ούτε να το αντιληφθείς. Είναι σαν ένας συνεχής "διάλογος" με τη φύση..Είναι μια σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού όχι μόνο με το περιβάλλον,αλλά και με το παρελθόν μου.. Γνωρίζοντας το παρελθόν σου,τις ρίζες σου,νιώθεις πιο ολοκληρωμένος,πιο "γεμάτος"....Νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις τη ζωή με θάρρος και ωριμότητα...
Τώρα πλέον,έχω μεγαλώσει και η δίψα για να γνωρίσω όλες τις πτυχές του παρελθόντος μου,έχει ανάψει. Κάποιοι λένε ότι "Όσο θα μεγαλώνεις,τόσο περισσότερο θα νιώθεις ότι θέλεις να γυρίσεις στον τόπο σου".Τώρα καταλαβαίνω πώς ακριβώς νιώθουν αυτοί που το πιστεύουν. Όπως εγώ δηλαδή,που νιώθω πως,αν περάσει ένας μήνας και δεν πάω, έστω για λίγο, στο χωριό,θα αρχίσω να τρελαίνομαι..Είναι σαν το "ναρκωτικό" μου,σαν μια ανίατη "αρρώστια" που συνεχώς εξαπλώνεται και πλέον έχει καταλάβει όλο μου το "είναι"...Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογικό η όχι,αν έχω όντως τρελαθεί,αλλά εύχομαι ολόψυχα να μείνω "άρρωστος" για πάντα...

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Η Μαρτυρία. . .



Ήταν το έτος 2003 όπου και έμενα μόνιμα στο χωριό του Άνω Παρακαλάμου…
Σχολείο δεν υπήρχε οπότε αναγκαζόμουν να παω στο διπλανό χωριό όπου υπήρχε δημοτικό σχολείο αλλά και γυμνάσιο(!).Εντάξει η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη.
Για την ακρίβεια το χωριό του Παρακαλάμου βρίσκεται 5 χιλιόμετρα απο τον Άνω Παρακάλαμο,αλλά τον χειμώνα με το μεγάλο κρύο ήταν μεγάλη η απόσταση και δύσκολη,ακόμα και αν πηγαίνεις με αυτοκίνητο-με χαλασμένο καλοριφέρ…
Ήμουν μικρός όμως και δεν σκεφτόμουν το κρύο όσο σκεφτόμουν να φτάσω στο σχολείο για να δώ τους φίλους μου.
Στην πραγματικότητα ήταν οι μόνοι φίλοι που είχα εκείνα τα 2 χρόνια που έμενα στο χωριό γιατι ο Άνω Παρακάλαμος δεν είχε άλλα παιδιά,μόνο εγώ και τα αδέρφια μου γεμίζαμε με φωνές το μικρό αυτό χωριό!
Εδώ και αρκετά χρόνια που ζω σε μια μεγάλη πόλη έχω καταλάβει πως τελικά η ζωή που είχα στο χωριό ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και ήταν κάτι εκπληκτικό στη ζωή μου…
Το φοβερό κρύο το πρωί,η πάχνη που ήταν απλωμένη στο αμπέλι-στο πιξάρι-στο τρυφίλλι και σε όλα τα ''σάδια'',η ομίχλη που οταν περνούσες μέσα της ένιωθες πως ήσουν στον παράδεισο,τα πουλιά που πετούσαν και ηταν η μοναδική φωνή που άκουγες οταν ξυπνούσες,το αναμμένο τζάκι και ο ύπνος στις 8:30 το βράδυ κάτω απο 2 ή 3 κουβέρτες ήταν στοιχεία της καθημερινότητας τα οποία συνέθεταν το ''ζεστό'' περιβάλλον όπου ζούσα εκείνα τα 2 χρόνια.
Οι καθημερινές ασχολίες μου ήταν,εκτός απο το διάβασμα για το σχολείο,να κάνω βόλτες με το μεγάλο-για τοτε ποδήλατο μου,να πάιζω μπάλα-πάντα εννοούμε το ποδόσφαιρο με τον μεγαλύτερο κατα 3 χρόνια αδερφό μου,να ανεβαίνω στα δέντρα προσπαθώντας να εξασκήσω την ισορροπία μου-αγαπημένο μου δέντρο ήταν ο πλάτανος γιατί ήταν πολύ γερός και δεν έσπαγαν τα κλαδιά οταν πατούσα με δύναμη,να κυνηγάω σαύρες,σκορπιούς και φίδια-πολλες φορές με κυνηγούσαν και αυτά…,να σκάβω σε όλη την αυλή του σπιτιού-χωρίς λόγο,απλά μου άρεσε η διαδικασία,να πηγαίνω στο λάκκο με τις γαλότσες για να μην βραχώ και να φτιάχνω φράγματα για να σταματήσω το τρεχούμενο νερό και να φτιάχνω λιμνούλες ρίχνοντας μέσα βατράχια και γυρίνους,να ανάβω φωτιές όπου είχε ξερά χόρτα και το πιο βασικό να πηγαίνω για κυνήγι με τον αδερφό μου!
Αυτός ο τρόπος ζωής με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά,ανοιχτά,με γνώμονα τη φύση και οτι αυτή περιλαμβάνει.Η ανεμελιά σε συνδιασμό με την επικινδυνότητα που κρύβει ενα περιβάλλον με άγρια ζώα και άγρια χόρτα σε μαθαίνουν να σκέφτεσαι ''πονηρά'' αλλα και ανθρώπινα,γιατί παντού υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά τα ρίσκα που παίρνουμε!
Ένας άνθρωπος που έχει πραγματική επαφή με τη φύση,μόνο αυτός,μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να προσφέρει η ζωή μαζί της.
Μια ηρεμία εκπληκτική,μια ηρεμία που λείπει απο εμένα αλλά και απο το σύγχρονο άνθρωπο,μια ηρεμία που προσφέρει ο Άνω Παρακάλαμος…

Επικοινωνία

Στείλτε μας ιδέες για το blog...!!!!

Ονοματεπώνυμο:

Mail:

Mήνυμα: