Καλοκαίρι στον Άνω Παρακάλαμο

Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, το χωριό μας γέμισε με γνωστούς και άγνωστους επισκέπτες που το επέλεξαν για τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Το σκηνικό άλλαξε και το χωριό απέκτησε τη χαμένη ζωντάνια του. Τα "Σάδια" γέμισαν από μικρά παιδιά, τα οποία βρήκαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη φύση. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά... Όλοι, μικροί-μεγάλοι, περίμεναν πως και πως να περάσουν αυτές τις μέρες στο χωριό, κοντά στη φύση... Αυτό το καλοκαίρι μου άρεσε :

Γιατί βρήκα την ευκαιρία να κάνω την πρωινή μου βόλτα στα όμορφα μέρη μας, χωρίς να κουβαλάω μαζί μου ρολόι και κινητό...

Γιατί το χωριό για μένα είναι σαν 10.000.000 ηρεμιστικά...

Γιατί είδα παλιούς φίλους οι οποίοι έχουν μείνει οι ίδιοι, καλοί φίλοι που ήξερα....

Γιατί ξύπνησα με ήχους τζιτζικιών και όχι με το ξυπνητήρι ή με κορναρίσματα....

Γιατί με πήρε ο ύπνος βλέποντας τα αστέρια και όχι την τηλεόραση...

Γιατί ανέπνευσα καθαρό αέρα...

Γιατί δεν μπήκα στο ίντερνετ για να μάθω τις κινήσεις των πολιτικών μαριονετών στο στημένο κουκλοθέατρο που λέγεται Ελληνική οικονομία....

Γιατί με χαρά μου είδα το καινούργιο υπόστεγο και κατάλαβα ότι κάποιος νοιάζεται έστω και λίγο...

Γιατί τα μόνα σχεδόν αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν ήταν του γαλατά και του μανάβη...

Γιατί τα παιδιά έπαιζαν ελεύθερα...

Γιατί η μόνη μου διασκέδαση ήταν το πανηγύρι, όπως ήταν κάποτε...

Γιατί πήγα για κυνήγι με το αεροβόλο....

Γιατί όταν έφυγα δάκρυσα...

Τέλος μου άρεσε το χωριό, γιατί δεν το χόρτασα και αν μπορούσα θα τα άφηνα όλα για να ξαναπάω....

Ευχόμαστε σε όλους καλό χειμώνα με υγεία και να ανταμώσουμε του χρόνου πάλι στο χωριό...

Στο σταυραητό εκεί στον Κασιδιάρη....

            Η νοσταλγία για το χωριό κάποιες φορές σε κάνει να προσπαθείς να φέρεις κοντά σου τις πιο φρέσκιες, αν όχι τις πιο δυνατές, μνήμες από αυτό.... Το Πάσχα λοιπόν, βρέθηκα για κάποιες μέρες στο χωριό, όπου απόλαυσα όλη αυτή την προσπάθεια της φύσης να επιβληθεί στο "κατεστημένο" που δημιούργησε ο σκληρός Χειμώνας που προηγήθηκε (ένας από τους σκληρότερους της δεκαετίας όπως μου είπαν οι ντόπιοι). Η φύση ήταν υπέροχη, αν και ο καιρός ήταν αρκετά αγριεμένος. Η βροχή ασταμάτητη, ήταν σαν να προσπαθούσε να κρατήσει με νύχια και με δόντια τις τελευταίες "ανάσες" του Χειμώνα. Μια παύση της βροχής ήταν αρκετή για να ξεπορτίσω και να βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Το παρακάτω ποίημα του Ηπειρώτη ποιητή Κώστα Κρυστάλλη , "ντυμένο" με φωτογραφίες του χωριού από το Πάσχα, το αφιερώνω σε  όλους όσους νοσταλγούν το χωριό και ξέρω ότι είναι πολλοί....

Από μικρό κι απ' άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,

παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα

κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια

και μεσ' στα σύγνεφα πετάς, μεσ' στα βουνά ανεμίζεις

φωλιάζεις μεσ' στα κράκουρα, συχνομιλάς με τάστρα,

με την βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις

με τάγρια αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν

του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες.

Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,

κι απ' άφαντο κι απ' άπλερο πουλάκι σταυραητέ μου,

μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια

και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει

κι έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχειό και δράκος

κι εφώλιασε βαθιά - βαθιά μεσ' στ' άσαρκο κορμί μου

και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου, κουφοβοσκάει την νιότη.

Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.

Θέλω τ' αψήλου ν' ανεβώ ν' αράξω θέλω, αητέ μου,

μέσ' στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,

Θέλω ν' αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω μ' εσένα.

Θέλω τ' ανήμερο καπρί, τ' αρκούδι, το πλατόνι,

καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου.

Κάθε βραδούλα, καθε αυγή, θέλω το κρύο τ' αγέρι

νάρχεται από την λαγκαδιά, σαν μάνα, σαν αδέρφι

να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ' ανοιχτά μου στήθη.

Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες

να μου προσφέρνουν γιατρικό τ' αθάνατα νερά τους.

Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαϊδισμό τους

να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ.

Και θέλω νάχω στρώμα μου νάχω και σκέπασμά μου

το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμώ τα χιόνια.

Κλωνάρια απ' αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια

θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνου να πλαγιάζω,

ν' ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδεντρον αητέ, θέλω να τρώω βαλάνια,

θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ' άγριο γίδι.

Θέλω ν' ακούω τριγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,

θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,

θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβιά να βλέπω.

Θέλω ν' ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,

ν' ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.

Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,

και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβυιέμαι νύχτα μέρα.

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο

και δως μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,

πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!

"Λευκός" Άνω Παρακάλαμος

               Στις διακοπές των Χριστουγέννων βρέθηκα στο χωριό μας να απολαύσω το χειμωνιάτικο σκηνικό. Τις προηγούμενες μέρες είχα ενημερωθεί απο τους ντόπιους ότι ο χιονιάς είχε ντύσει το χωριό στα άσπρα, και η ανάγκη μου να επισκεφτώ το χωριό και να το απαθανατίσω με το όμορφο χειμωνιάτικο κοστούμι του, έγινε εντονότερη...

Ήδη τα χιόνια ξεκινούσαν απο τον Παρακάλαμο....

Όσο ανεβαίναμε, η χιονόστρωση ήταν περισσότερη και μας προϊδέαζε για το τι θα ακολουθούσε στο χωριό μας...

Οι καστανιές....

"Καλώς ήρθατε στον  (χιονισμένο) Άνω Παρακάλαμο"....

Άποψη της εισόδου του χωριού,όπου οι καμινάδες ανάβλυζαν καπνό απο τα αναμένα τζάκια, στην προσπάθεια των συγχωριανών μας να προφυλαχτούν από το τσχουχτερό κρύο....

Τα κατάλευκα "Σάδια"...

Η πλατεία του χωριού, ντυμένη στα λευκά...

Αργότερα, αφού χορτάσαμε χειμωνιάτικες εικόνες, ανηφορήσαμε προς την Υπαπαντή, με κατεύθυνση τα "χειμάδια του Μανούρη" όπου απολαύσαμε τη θέα του χιονισμένου χωριού...

Αλλά και το όμορφο τοπίο της Παηδονιάς (Μπροστά υψώνεται ο "Σιάστης" και στο βάθος τα βουνά του Δυτικού Ζαγορίου) ...

Κατεβαίνοντας,ο ήλιος είχε κάνει τη "ζημιά" του και το χιόνι είχε λιώσει, αλλά η θεά της ολόλευκης Τύμφης, σε αποζημίωνε με το παραπάνω....

Απολαύσαμε για λίγο την ομορφιά της χειμωνιάτικης φύσης και γυρίσαμε στο σπίτι, όπου μας περίμενε το αναμμένο τζάκι και ο ζεστός καφές, έχοντας στο μυαλό μας τις όμορφες εικόνες του χωριού μας...

Σας ευχόμαστε καλή χρονιά με υγεία,χαρά ευτυχία και πολύ χαμόγελο!
Χρόνια πολλά!