Το καλύτερο φάρμακο...

Η ώρα είναι 1 το βράδυ... Θολωμένος απο την κούραση της ημέρας, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που θα με χαλαρώσει λίγο...Σκέφτομαι την αυριανή μέρα...Θα είναι το πρώτο κυνήγι για φέτος....Αυτό ήταν-σκέφτηκα-τώρα είναι που δεν πρόκειται να με πάρει ο ύπνος.Νιώθω οτι δεν περνάει η ώρα ωσπου να φτάσει 6 για να φύγω προς τα αγαπημένα μου κυνηγοτόπια, με τις τόσες αξέχαστες αναμνήσεις.Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα ξαναβρώ τα μονοπάτια που εγω και ο αδερφός μου χαράξαμε στις πυκνούρες, στην προσπάθεια μας να ξεπετάξουμε καμμιά μπεκάτσα, μόνο και μόνο η αγωνία να αντικρύσω ξανά τα "κρυμμένα" τοπία του χωριού, να ακούσω τα κοτσύφια, τις τσίχλες και τα μικρόπουλα, ακόμη και η αγωνία να τα βρώ όπως τα άφησα, δε μπορούσαν να θέσουν τον οργανισμό μου σε αναστολή, παρά σε υπερένταση.Αν συνεχίσω έτσι, αύριο δε θα μπορέσω ούτε να φτάσω μέχρι το χωριό απο την κούραση...

Τελικά,έγινε όπως το φανταζόμουν!Συνολικά μπόρεσα και κοιμήθηκα για μισή-μια ώρα και το ξυπνητήρι χτυπάει.Δεν έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου και νίωθω σα να έχω κοιμηθεί μέρες ολόκληρες.Ξημερώνει η μέρα που περίμενα τόσους μήνες,δε θα την αφήσω έτσι...Ετοιμάζω γρήγορα-γρήγορα τα πράγματα (ψέμματα!-τα πράγματα ήταν ήδη έτοιμα απο την προηγούμενη μέρα!!) και μπαίνω στο αμάξι.Η πρόβλεψη για τον καιρό ήταν βοριαδάκι με λιακάδα, ότι καλύτερο για κυνήγι στα μέρη μου.Η θερμοκρασία στην πόλη στους 7 βαθμούς και όλα δείχνουν πως θα κάνω ενα ωραίο κυνήγι,αν και μόνος μου....

Μετά από 20 λεπτά οδήγησης, με το απαραίτητο καφεδάκι και με χαλαρή μουσική, φτάνω στο Καλπάκι. Δε μπορώ αν εξηγήσω γιατί, αλλά όποτε φτάνω στο Καλπάκι, αλλάζει τελείως ο τόπος και ο χρόνος.... Έτσι, μετά απο άλλα 20 λεπτά, φτάνω στην Μπαϊτονιά.Η θερμοκρασία στους 3 βαθμούς.Εκείνη αμέσως τη στιγμή,σκέφτηκα : Ακόμη και το κρύο είναι εδώ πλεόν. Όλα γύρω μου σα να περίμεναν εμένα.Δένω το δίκαννο, ετοιμάζω τα φυσίγγια και αμέσως κατεβαίνω προς τα κάτω...

Το περπάτημα συνεχίστηκε για πολλή ωρα.Κουράστηκα, ενώ πέρυσι δεν είχα κουραστεί τόσο...Είναι βέβαια και η πρώτη φορά μετά απο μήνες απραξίας και έτσι μπορώ προς το παρόν να με δικαιολογήσω.Τα πουλιά λοιπόν ήταν όλα εκεί,πιο πολλά απ'όσα περίμενα και όλα ήταν στη θέση τους,όπως τα άφησα. Χωρίς να χάνω χρόνο, περπάτησα μέχρι τις "Λιμνίτσες" και γύρισα πίσω. Μαζί με εμένα γύρισαν και δυο κότσυφες και μία τσίχλα,η πρώτη της χρονιάς, οτι πρέπει για μεζεδάκι...

Έτσι, γύρισα στο χωριό, όπου κάθησα να καθαρίσω τα πουλιά και να χαλαρώσω στο μέρος που,με μαγικό τρόπο, καθαρίζει το κεφάλι μου απ'ολά εκείνα που με απασχολούν και με αγχώνουν...Έφαγα τα ρόδια που άντεξαν την κακοκαιρία της προηγούμενης μέρας και πήρα το δρόμο της επιστροφής...

Μπορεί να έκατσα ελάχιστα, αλλά ήταν ότι χρειαζόμουν. Πρίν ένιωθα άρρωστος, τώρα πήρα το "φαρμακό" μου και νίώθω "άλλος άνθρωπος"...

Το μόνο που θα ευχηθώ στον αδερφό και συνκυνηγό είναι να έχουμε μια καλή κυνηγετική χρονιά με υγεία και ωραίες αναμνήσεις...

Ραντεβού στα κυνηγοτόπια....

Μια γεύση παλιακή......

Τα παιδιά παίζουν μπάλα σε ξύλινα δοκάρια... Δε νοιάζονταν για το πού θα παίξουν, απλά ήθελαν να παίξουν....

Γυναίκες του χωριού μεταφέρουν το γάλα της ημέρας για να το παραδώσουν στο γαλατά. Θυμάμαι κάθε φορά που πήγαινα κι εγώ εκεί για να δω ποιός έχει το περισσότερο γάλα...!!
Πάντα νικητές σε αυτή τη "μάχη" ήταν ο κυρ-Θόδωρας και ο παππόυ-Βασίλης.....

Κλασική εικόνα με τα γίδια στο χωριό... Πάντα σταματούσαμε το ποδόσφαιρο για να περάσουν και να μην τα τρομάξουμε... Και βέβαια πάντα μετά άφηναν στα σάδια το ........ "στίγμα" τους ....!!!

Γυναίκες του χωριού μεταφέρουν φαγητό για τα ζώα, με το μεταφορικό μέσο των χωριών τότε, το γάιδαρο, ακούραστο εργάτη και βοηθό ......

Το καλύτερο πρωινό

Το ξυπνητήρι χτυπάει.Η ώρα είναι 8 και είμαι αποφασισμένος να μην πάει ούτε ένα λεπτό χαμένο απο την ομορφιά του καλοκαιρινού πρωινού στον Άνω Παρακάλαμο.Φτιάχνω ένα καφεδάκι και αμέσως βγαίνω έξω στον κήπο να απολάυσω το πρωινό ξύπνημα της φύσης.Ο ήλιος άρχισε δειλά δειλά να βγαίνει και να δίνει το όμορφο πορτοκαλί του χρώμα στις πλαγιές του Μπουρλόγκου.Μια παρέα απο τσόνες προσγειώνεται στη συκιά δίπλα μου για να απολάυσει και αυτή το πρωινό της.Τι όμορφα που είναι,σκέφτομαι,να ξυπνάς από κελαϊδίσματα και όχι απο κόρνες νευρικών οδηγών;!Αμέσως αφήνω τη σκιά και την καρέκλα μου και πηγαίνω προς τα πρώτα μου κυνηγοτόπια,εκεί στο "στενάκι".Αυτά που με δίδαξαν να κυνηγώ και να σέβομαι τη φύση...Μου έρχονται στο μυαλό οι σφεντόνες,η καλοκαιρινή κυνηγοπαρέα,τα αεροβόλα....Θυμάμαι την αγωνία που είχαμε μήπως και καθήσει στο δέντρο μας καμμιά κίσσα ή κανά κοτσύφι...Πάντα τα θεωρούσαμε ξεχωριστά θηράματα, κυρίως λόγω του μεγέθους τους.Δε μπορώ να ξεχάσω και τα μίνι-συμβούλια που κάναμε για να καταστρώσουμε τη στρατηγική με την οποία θα κυνηγήσουμε....Πηγαίνω βόλτα μέσα στα κισσάρια και στις μελικοκκιές, εκεί που διδάχτηκα την υπομονή στο καρτέρι,αν και περισσότερο χάζευα τη φύση γύρω μου,παρά πρόσεχα το δέντρο και αν θα έρθει να κάτσει κάτι πάνω...!Είχα πολύ καιρό να περπατήσω σε αυτά τα μέρη και χαίρομαι που τα βλέπω όλα όπως τα θυμόμουν... Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που κατάγομαι από ένα μικρό,σε πολλούς άγνωστο,χωριό. Γιατί ξέρω,πως,υπο άλλες συνθήκες,τα χωράφια αυτά θα είχαν καλυφθεί απο τσιμέντο και στη θέση των ψηλών δέντρων θα υπήρχαν σπίτια και βίλες πλουσίων.... Η ώρα περνάει και ο ήλιος αρχίζει να καίει...Μάλλον θα πρέπει να σταματήσω εδώ.Επιπλέον,νιώθω ότι ενόχλησα και λίγο τα πουλιά από την πρωινή τους βοσκή. Γι'αυτό και γυρίζω πίσω στην καρέκλα μου και στον ίσκιο μου,να συνεχίσω εκέι την βόλτα μου στον κόσμο των όμορφων αναμνήσεων από το χωριό μας.....

Η πρόσκληση

Χωριό μου έλειψες....

Είναι μερικές φορές που θέλω να το φωνάξω αλλά φοβάμαι ότι θα με πούν "χωριάτη" ή "αγροίκο" ή,ακόμη χειρότερα "τρελό".... Οι περισσότεροι δε θα με καταλάβουν και αδιαφορώ που δε θα με καταλάβουν..... Στο κάτω-κάτω όλοι μας έχουμε έναν τρόπο να χαλαρώνουμε και να ξεχνιόμαστε από αυτά που μας κουράζουν και μας στενοχωρούν. Κάποιοι βγαίνουν στη βεράντα τους και καπνίζουν, κάποιοι βολτάρουν με τα αυτοκίνητα, κάποιοι "ξεχνούν" το βράδυ να γυρίσουν στο σπίτι, κάποιοι πάλι απλά πίνουν για να ξεχαστούν.... Εγώ δεν κάνω τίποτα απο αυτά. Το μόνο που θέλω είναι να πάω στο χωριό μου για λίγο..... Να πάρω ένα καφεδάκι στο χέρι, να κάτσω κάτω απο τον πλάτανο, να κοιτάζω και να ακούω μόνο τη φύση... Όχι τον κάθε άχρηστο πολιτικό να μας κοροιδεύει, ούτε τον κάθε ηλίθιο τηλεπλανόδιο που προσπαθεί να "αρπάξει" δόξα, βγάζοντας τα ρούχα του και παίζοντας σε τσόντες..... Θέλω να ακούσω το θρόισμα των φύλλων, να ακούσω τον κόκκορα το πρωί και όχι το ξυπνητήρι που κάθε φορά,μέσα στην εξεταστική,χτυπάει και είναι σα να μου λέει : "Σήκω για ακόμη μια φορά να διαβάσεις χωρίς να μπορείς να αισθάνεσαι σίγουρος για το αν θα σου χρειαστεί.....". Θέλω να μιλήσω λίγο με ανθρώπους του χωριού, με ανθρώπους "ελεύθερους", γιατί τους ζηλεύω!! Ζητάω πολλά?? Πόσες φορές ευχόμουν να έχω ένα κουμπί και,πατώντας το,να βρισκόμουν μονομιάς στα "Σάδια"......
Μου έλειψε πολύ το χωριό μου και δεν ντρέπομαι να το πω.....Το μόνο που με "ξεκουράζει" τώρα είναι η ιδέα ότι το καλοκαίρι έφτασε και σε λίγες μέρες θα είμαι εκεί.... Ξέρω ότι τα πλατάνια (ναι,έτσι γουστάρω να το πω και όχι "οι Πλάτανοι") θα έχουν φουντώσει και θα με περιμένουν να αράξω απο κάτω.... Ξέρω ότι τα "Σάδια" περιμένουν τις φωνές των παιδιών που,όπως κάθε καλοκαίρι, ΕΛΠΙΖΩ να γεμίσουν και να ζωντανέψουν το χωριό μας..... Κάνω υπομονή λοιπόν και απλά ονειρεύομαι τις 10 μέρες που θα μπορέσω να νιώσω κι εγώ "ελεύθερος"......

Το πανηγύρι μας...!!!

Σάββατο 8 Μαίου και το χωριό μας, όπως κάθε χρόνο, γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Έτσι, μετά το τέλος της πανηγυρικής λειτουργίας στην εκκλησία μας, τα σάδια γεμίζουν απο επισκέπτες, που διάλεξαν αυτήν την ημέρα να την περάσουν στο χωριό μας.....Ο μάγειρας είχε ετοιμάσει αυτό που ξέρει καλά να μαγειρεύει τόσα χρόνια τώρα, το παραδοσιακό γιαχνί και το κοφτό, σήμα κατατεθέν του πανηγυριού στον Άνω Παρακάλαμο και όχι μόνο. Το τραπέζι είχε στηθεί, όπως πάντα, στο υπόστεγο. Τα μέλη της τοπικής κοινότητας για άλλη μια φορά, τα είχαν ετοιμάσει όλα με πολύ κόπο και ευλάβεια....

Είχα χρόνια να παρευρεθώ κι εγώ στο πανηγύρι αυτό και είχα "ξεχάσει" πως είναι να βλέπεις το χωριό σου τόσο γεμάτο, το κλαρίνο να παίζει στα Σάδια.... Ήταν όλα όμορφα και ελπίζω να το ζήσω και του χρόνου...
Εικόνες σαν και αυτές :

θύμισαν στους παλαιότερους τα ωραία, ζωντανά χρόνια και έδωσε άλλο ένα μάθημα σε εμάς τους νεότερους : Να μη ξεχάσουμε το χωριό μας και να μην το αφήσουμε να μαραζώσει..... Είναι δική μας επιλογή να διατηρήσουμε τις παραδόσεις μας και τις ρίζες μας σ'ένα μέρος που, εγώ προσωπικά - ελπίζω και εσείς-, έχω περάσει τις πιο ωραίες στιγμές .....

Και του χρόνου......

Περισσότερες φωτογραφίες σε άλλο σύνδεσμο, ο οποίος θα δημοσιευτεί σε λίγες μέρες.....

Η Πασχαλιά στον Άνω Παρακάλαμο

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος περάσαμε τις διακοπές του Πάσχα στο χωριό μας. Αν και ο κόσμος ήταν αρκετά λιγότερος απο κάθε άλλη φορά-ελπίζουμε να ευθύνεται η οικονομική κρίση γιαυτό το φαινόμενο-οι ημέρες αυτές περάσανε όμορφα με καλούς φίλους και άφθονο φαγοπότι(σσ Κυριακή του Πάσχα)

Το χωριό μας είχε υποδεχθεί την άνοιξη και ο φακός μας ήταν αυτόπτης μάρτυρας...

Η Ανάσταση


Η εκκλησία μας(Αϊ Γιάννης) περιμένει τους πιστούς


Το "Χριστός Ανέστη" στην αυλή της εκκλησίας μας


Το ψήσιμο του οβελία


Ωρα 7 και 30: Η προετοιμασία έχει ξεκινήσει



Το κοκορέτσι ετοιμάζεται...



Απο τις καλύτερες στιγμές της ημέρας
(μπυρίτσα-τσιπουράκι,καφεδάκι,μεζεδάκι και άφθονη κουβέντα)



Η άνοιξη ήρθε και το αρνί ψήνεται...



Το αρνί είναι σχεδόν έτοιμο...Ποιός θα προλάβει την πέτσα ;;!!



Και του χρόνου με υγεία!

Άντε και του χρόνου.....

Η πρώτη μας κυνηγετική περίοδος τελείωσε και μας γέμισε εμπειρίες και όμορφες στιγμές. Γευτήκαμε όλα τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης και νιώσαμε κομμάτι της...Έτσι, τώρα που τελείωσε το κυνήγι για φέτος, κυριαρχεί μια νοσταλγία για όλες αυτές τις στιγμές, αλλά και ανυπομονησία για την επόμενη σαιζόν...

Σαν πρωτοετής στο "πανεπιστήμιο του κυνηγίου και της φύσης", έμαθα πολλά πράγματα για τους μηχανισμούς της, την αγάπησα ακόμη περισσότερο και πλέον νιώθω πολύ μεγαλύτερο σεβασμό προς αυτήν. Αυτό γιατί μου προσέφερε και θα μου προσφέρει μοναδικές εμπειρίες και κυρίως χαλάρωση και ξεκούραση. Ναι, ξεκούραση! Τι κι αν έκανα κάθε μέρα πάνω από 6 χιλιόμετρα περπάτημα υπό ασταμάτητη βροχή;! Όλη αυτή η ευεξία που νιώθεις όταν ξέρεις ότι περπατάς σε μέρη που δεν τα έχει περπατήσει άλλος ή όταν βλέπεις όμορφα ορεινά τοπία, είναι κάτι το απερίγραπτο και σε κάνει να μην κουράζεσαι ποτέ....!

Το κυνήγι είναι ένα πάθος και το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι όποιος δεν το έχει δοκιμάσει, δε θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως νιώθει ένας κυνηγός και πόσο σημαντικό είναι γι' αυτόν να έρχεται σε επαφή με τη φύση. Τα όμορφα συναισθήματα που μου άφησε αυτή η πρώτη μου χρονιά, με έκαναν να δεθώ ακόμη περισσότερο με αυτήν τη δραστηριότητα. Έτσι, την τελευταία μέρα για φέτος, μετά από ένα όμορφο απογευματινό κυνήγι με τον αδερφό μου, αποχαιρέτησα και έδωσα “νοητό” ραντεβού με τα αγαπημένα μου κυνηγοτόπια για του χρόνου.
Τέλος, ελπίζω οι ιθύνοντες να φερθούν ώριμα και,από την 20η Αυγούστου, να έχουμε ξανά τη δυνατότητα να ζήσουμε τις φετινές στιγμές και ακόμη καλύτερες…. Μέχρι τότε, πρέπει όλοι να έχουμε στο μυαλό μας ότι το κυνήγι είναι απλά ένα χόμπι και ότι οι υποχρεώσεις μας είναι πάνω απ’ όλα! Παρόλα αυτά, για τους επόμενους μήνες το μυαλό μου, έστω και λίγο, θα ταξιδεύει στη στιγμή που θα ξαναπερπατήσω στα όμορφα εκείνα μέρη…..

Αφιερωμένη στον αδερφό και συνκυνηγό......

Μια όμορφη χειμωνιάτικη μέρα!

Διακοπές Χριστουγέννων και όλοι βρίσκουν την ευκαιρία που ζητούσαν για ξεκούραση. Για άλλους αυτό συνεπάγεται πολλές ώρες ύπνου, για κάποιους ολοήμερες εξορμήσεις και γενικά την ευκαιρία να κάνει κάποιος αυτό που τον ευχαριστεί και τον ηρεμεί… Έτσι λοιπόν, βρήκαμε και εμείς την ευκαιρία να πάμε για κυνήγι, πού αλλού;; Μα φυσικά στο χωριό μας….!!!

Πρώτη μέρα των διακοπών και όλοι θα έχουν στο μυαλό τους να κοιμηθούν όσο περισσότερο μπορούν…. Όχι όλοι όμως….!! Πρωινό ξύπνημα στις 6:30 το πρωί. Γρήγορη ετοιμασία των απαραίτητων (όπλα, φυσίγγια και φυσικά φωτογραφική μηχανή) και αμέσως κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο. Βγαίνοντας από το σπίτι, μια κρύα αύρα μας έλουσε…. «Ωραία!!» σκεφτήκαμε, θα έχουμε και σύμμαχο τον καιρό. Η θερμοκρασία στην πόλη στους 3 βαθμούς και η γνωστή και συνηθισμένη ομίχλη να καλύπτει τα πάντα... Έτσι, άρχισε να αυξάνεται η αισιοδοξία μας για μια όμορφη χειμωνιάτικη μέρα...

Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο και, καθώς ανεβαίναμε υψόμετρο και αφήναμε την πόλη, η θερμοκρασία έπεφτε συνέχεια. 2......1.....0......-1.....-2....

Τι άλλο θέλαμε;! Επιτέλους, μυρίζει χειμώνας!!! Αυτό βέβαια θα μπορούσες να το καταλάβεις και από τη διαδρομή, αφού η φύση είχε ήδη φορέσει τα βαριά φθινοπωρινά της χρώματα. Εικόνες σαν αυτή :

μας έκαναν να αδιαφορήσουμε για το αποτέλεσμα της κυνηγετικής εξόρμησης και να απολαύσουμε το σύντομο ταξίδι μας…..

Φτάνοντας στον Άνω Παρακάλαμο, ένα λεπτό στρώμα πάχνης είχε προσδώσει μια παραδεισένια και ταυτόχρονα μυστηριώδη μορφή σε όλο το χωριό. Η μέρα μουντή, καθαρά χειμωνιάτικη και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου «παγωμένο» στους 2 βαθμούς κάτω από το μηδέν!!! Δίχως να χάσουμε στιγμή, κατεβαίνουμε από το αμάξι, δένουμε τα όπλα μας και κατευθείαν «βουτήξαμε» στο δάσος... Πλέον, για τις υπόλοιπες 3 ώρες, θα ήμασταν μόνο εμείς και η φύση...

Αυτό είναι απερίγραπτο συναίσθημα…

Οι κυνηγετικές στιγμές που περάσαμε εκείνη την ημέρα θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου, καθώς εκείνο το πρωινό θήρευσα την πρώτη μου μπεκάτσα. Αλλά και να μην είχε συμβεί αυτό, πάντα κάτι θα συμβεί που κάνει την κάθε μέρα ξεχωριστή! Κάθε μέρα είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία, και νιώθω πολύ τυχερός που το βιώνω αυτό. Τελικά, μετά από πολύ περπάτημα γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και, παρέα με τις τελευταίες γουλιές που είχαν απομείνει από τον πρωινό καφέ, αναπολήσαμε τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές και, ευχαριστώντας σιωπηρά τη φύση που μας έδωσε για ακόμη μια φορά την ευκαιρία να περάσουμε όμορφα, ξεκινήσαμε για τα Γιάννενα…

Φτάνοντας στην πόλη, καθαρίσαμε (μουτέψαμε, όπως λένε και στο χωριό μου!) τα θηράματα, τα οποία έγιναν ένας γευστικότατος μεζές

και κυρίως μια άκρως πετυχημένη συνοδεία στο τσίπουρο (ή ουίσκι), δίπλα στο αναμμένο τζάκι.... Οι συζητήσεις και τα πειράγματα, έδιναν και έπαιρναν, όπως προτάσσει η παράδοση μετά από κάθε κυνηγετική εξόρμηση. Έτσι, έφτασε στο τέλος της άλλη μια όμορφη, κυνηγετική, χειμωνιάτικη μέρα στον Άνω Παρακάλαμo...