Τα χριστούγεννα έφτασαν και όλοι οι φοιτητές ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να περάσουν αυτές τις μέρες στα σπίτια τους,παρέα με τα αγαπημένα τους πρόσωπα....Ετοιμάζοντας και εμείς τις βαλίτσες μας και επειδή, λόγω τεχνικών προβλημάτων δε θα μπορέσουμε να ανανεώσουμε το blog μέσα στις γιορτές, θα θέλαμε να σας ευχηθούμε καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά με υγεία πάνω απ 'όλα!!!Ελπίζουμε όλοι σας να έχετε πάντα κάτι να θυμάστε απο αυτές τις γιορτές, να είναι για σας ξεχωριστές... Και για να σας κάνουμε να ζηλέψετε και λίγο, μεθάυριο το πρωί θα είμαστε απο νωρίς στο χωριό μας και ίσως μείνουμε εκεί το βράδυ...!Αλλά δε θα σας αφήσουμε έτσι!Θα επανέλθουμε με άρθρα για τις διακοπές αυτές στον Άνω Παρακάλαμο, αλλά και με πολλές πολλές εικόνες!!!Μέσα απο αυτά, θα καταλάβετε σίγουρα πόσο όμορφο και ξεχωριστό είναι το χωριό μας αυτήν την εποχή....Θα τα ξαναπούμε λοιπόν!!
Υ.Γ. : Να θυμάστε ότι δε σας ξεχνάμε και εννοείται δε ξεχνάμε ΠΟΤΕ το χωριό μας!!!Ευχόμαστε ούτε κι εσείς......
Χτές το βράδυ, με μια πρωτοφανή απόφαση για τα ελληνικά, και όχι μόνο δεδομένα, το ΣτΕ αποφάσισε την προσωρινή αναστολή του κυνηγίου, με την πρόφαση, και το ξαναλέω πρόφαση(!!!), ότι δεν έγιναν για φέτος οι απαραίτητες μελέτες για τον πληθυσμό της πανίδας, οι οποίες είναι απαραίτητες για την εκπόνηση της ετήσιας ρυθμιστικής. Το γεγονός αυτό έχει θορυβήσει όλους τους κυνηγούς, αλλά και τους ανθρώπους της υπαίθρου που ζούν με το κυνήγι. Και σαν κυνηγός, νιώθω ότι πρέπει να διατυπώσω κάποιους προβληματισμούς μου....
Πρώτα απ'όλα, αρνούμαι να πιστέψω ότι σε μια χώρα της ευρωπαικής ένωσης, που αριθμεί περίπου 250.000 κυνηγούς(απο τα μεγαλύτερα ποσοστά στην ευρώπη) και που ο ετήσιος τζίρος του κυνηγίου είναι 1 δις ευρώ, δε γίνονται οι απαραίτητες μελέτες. Εξ'άλλου, η μελέτη των αποδημητικών θηραμάτων γίνεται πανευρωπαικά και ΑΥΣΤΗΡΑ κάθε χρόνο!!Όσων αφορά στα ενδημικά μας θηράματα, σύμφωνα με μελέτες που έχουν γίνει έχουν αυξηθεί, και σε κάποιες περιοχές σε επικίνδυνο βαθμό, τα θηράματα.... Δε μπορώ να καταλάβω, τι άλλαξε φέτος και, ενώ όλες οι διαδικασίες έχουν γίνει όπως παλαιότερα, βγήκε αυτή η παράλογη απόφαση.... Στο άρθρο αυτό δε θα μιλήσω φανατικά.... Η αλήθεια είναι ότι το κυνήγι στη Ελλάδα έχει χάσει την παλιά του ομορφιά, τον ρομαντισμό του. Δεν είναι τυχαίο, που, όταν κάποιος ακούει τη λέξη "κυνηγός", έρχεται στο μυαλό του η εικόνα ενός αρματωμένου ηλίθιου που προσπαθεί να σκοτώσει ότι κινείται.... Φταίνε πρώτα απ'όλα οι κυνηγοί, γιατί δεν κατάφεραν να περάσουν στις επόμενες γενιές την ιδέα της ορθολογικής διαχείρισης της φύσης, που είναι ουσιατικά ο βασικός σκοπός του κυνηγίου. Επιπλέον, ας μην κοροιδευόμαστε, το κυνήγι πλέον δεν αποτελεί ανάγκη για επιβίωση. Αν κάποιος θέλει να φάει, μπορεί να πάει στο κοντινό super market και να ψωνίσει. Σίγουρα θα του κοστίσει φθηνότερα!!!(Σκεφτείτε ότι κάθε χρόνο ένας κυνηγός ξοδεύει κατα μέσο όρο 1500-2000 ευρώ για να ασκήσει την αγαπημένη του δραστηριότητα). Δε σας φαίνεται περίεργο γιατί, αφού και πρακτικά δε συμφέρει, υπάρχουν τόσοι πολλοί που συνεχίζουν να κυνηγούν;; Και μη μου πείτε την κλασική καραμελίτσα των οικολόγων : "Γιατί ο άνθρωπος έχει ζωώδη ένστικτα και πρέπει να τα ικανοποιεί". Είναι η πιό βλακώδης δικαιολογία που έχω ακούσει. Δηλαδή η μπριζόλα που τρώτε, δεν έχει προκύψει απο έναν βοσκό, ο οποίος έτρεφε τόσο καιρό μια αγελάδα, με ΜΟΝΑΔΙΚΟ σκοπό κάποια στιγμή να την κάνει μπριζόλες;;;Αυτό πως λέγεται;;;
Απο την άλλη μεριά, αν μιλήσουμε και λίγο συναισθηματικά, αφαιρώντας στον κυνηγό τη δυνατότητα να κυνηγήσει, είναι σαν να του κόβετε την αναπνοή.... Μιλώντας απο προσωπική πείρα, αυτά που νιώθω στο κυνήγι, δε μπορώ να τα νιώσω αλλού. Το κυνήγι για μένα, και φαντάζομαι και για πολλούς άλλους, είναι μια ανάγκη να ξεχαστώ απο αυτά που με απασχολούν και να ζήσω, έστω και για 2-3 ώρες κάθε μέρα, κοντά στη φύση και να γίνω "ένα" με αυτήν. Δε με μαγεύει το γεγονός να θηρεύσω 15 πουλιά και μετά να τα λέω στην παρέα μου με σηκωμένους τους ώμους απο περηφάνεια. Με μαγέυει η όλη διαδικασία, η αναμέτρηση με το θήραμα και τις αξιοζήλευτες ικανότητες διαφυγής του. Είναι μια πρόκληση.... Δε σας το κρύβω πως, κάθε φορά που πηγαίνω για κυνήγι και δε βρίσκω θηράματα, παίρνω την ευκαιρία να μελετήσω τη χλωρίδα του τόπου, να περπατήσω σε απάτητα μέρη, να δω τοπία που οι 4 τοίχοι της πόλης δε με αφήνουν να απολαύσω..... Το κυνήγι για μένα, είναι και θα είναι πάντα μια πηγή χαλάρωσης και εσωτερικής ευτυχίας.... Ας μιλήσουμε όμως και για κάποια πρακτικά ζητήματα που απορρέουν απο την άδικη χτεσινή απόφαση. Τι θα γίνει με τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται γύρω απο το κυνήγι;; Μήπως θα τους πείτε "Εντάξει μωρέ, αγόρασε ένα τρακτέρ και ένα χωράφι και καθάρισες...";; Τι θα πείτε στους νέους κυνηγούς, που πλήρωσαν πρίν από ενα μήνα άδεια?? Θα τους επιστραφούν τα χρήματα;; Σε αυτούς που έχουν αγοράσει εξοπλισμό;; Στα καφενεία των απομονομένων χωριών που ζούν ΜΟΝΟ με το κυνήγι τι θα πείτε;;Είναι τουλάχιστον αστείο να αποφασίζετε τέτοια πράγματα... Όταν αντιληφθήκατε ότι η οικονομία της χώρας γκρεμοτσακίζεται, γιάτι δεν απαγορεύσατε την οποιαδήποτε χρηματική συναλλαγή για την προστασία της οικονομίας;; Γιατί δεν κλείσατε τις τράπεζες;;!! Γιατί βρήκατε "μαύρα πρόβατα",γι'αυτό!! Αλλά, αν μονιμοποιηθεί αυτή η απαγόρευση, εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε...... Οι κυνηγοί, και πρέπει να το βάλετε καλά στο μυαλό σας, πληρώνουν για να ασκούν αυτή τη φυσική δραστηριότητα και να "ρυθμίζουν" τη φύση και τους μηχανισμούς της.
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ,ΣΑΝ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΕΡΙΚΟΥΣ...
Αν πληρωνόμουν και εγώ, μπορεί να στήριζα και τον Χίτλερ!!!! Η αγάπη για τη φύση και η προστασία της, δεν εκδηλώνονται έτσι :
Γι' αυτό, αν θέλετε πραγματικά να προστατεύσετε τη φύση, σηκωθείτε απο τα γραφεία και τους άνετους καναπέδες σας και, μαζί με τους κυνηγούς, να σωθεί η φύση και το περιβάλλον....... Προσωπικά, περιμένω με ανυπομονησία τα χριστούγεννα, οπού θα μπορέσω να ξεχυθώ πάλι στα βουνά και να κυνηγήσω. Και δεν εννοώ μετά τις 23/12 (μέχρι τότε ισχύει η απαγόρευση). Η άδεια κυνηγίου που παρέλαβα, δίνοντας το ποσό των 95 ευρώ, απο τα γραφεία του κυνηγετικού συλλόγου Ιωαννίνων, αναγράφει ότι μου επιτρέπει να ασκήσω θήρα απο τις 20/08/2009 μέχρι και τις 28/2/2010. Μέχρι τότε εγώ θα κυνηγάω..... Δε θα αφήσω κανέναν να μου στερήσει αυτήν την ευτυχία. Κια κάτι τελευταίο : ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ!!!ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!! κα Μπιρμπίλη και λοιποί, θέλετε να μας το καταργήσετε;; Εντάξει,τότε...
Μολών λαβέ!!!
(Πατήστε κλίκ στη φωτογραφία, για να δείτε το αρχικό της μέγεθος)
Επειδή "μια εικόνα ειναι χίλιες λέξεις" αποφασίσαμε με κάθε ευκαιρία να ανεβάζουμε φωτογραφίες απο το χωριό μας για να μπορούν , και αυτοί που βρίσκονται μακρυά να μην χάνουν την επαφή αλλα και να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις αυτών που έχουν ζήσει "κάτι" απο τη μαγεία του.
Οι κούνιες !Μικροί μεγάλοι έχουν περάσει ατελείωτες ώρες
στις κούνιες τις οποίες θα χαρακτηρίζαμε "αθάνατες"
Φωτογραφία απο την Παηδονιά
Στο βάθος το όρος Τύμφη(Γκαμήλα 2436 μέτρα)
Το Σώσινο-Ο "προστάτης" του χωριού μας
Ο Λάκκος _Σας θυμίζει κάτι...;;;
Μια άποψη του χωριού απο τα "Σάδια"
Την ομορφιά της άγριας φύσης μπορείς να τη δείς
μέχρι και στην αυλή του σπιτιού σου
Ένα "όμορφο" δέντρο_Η γκορτσιά! (Πάσχα 2009)
Ο δρόμος για τους πανέμορφους,κατά το χειμώνα,καταρράκτες
Οι πολλές ελεύθερες ώρες που συνεπάγεται συνήθως η φοιτητική ζωή, γίνονται αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς σε διάφορα θέματα που σε απασχολούν...Είναι μια ευκαιρία να "ψαχτείς" εσωτερικά και να εξηγήσεις διάφορες καταστάσεις.
Έτσι κι εγώ, όντας φοιτητής, βάλθηκα κάποια στιγμή να εξηγήσω στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που με κάνει τόσο χαρούμενο όταν σκέπτομαι το χωριό μου. Ποιες καταστάσεις με έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον "έρωτα" με τον τόπο καταγωγής μου. Τι είναι αυτό με κάνει να μη χάνω ΟΥΤΕ ΜΙΑ ευκαιρία να βρεθώ, έστω και για λίγες ώρες,στο χωριό, να περπατήσω στα "Σαδια" και να μιλήσω με τους συγχωριανούς μου...Ίσως ο σημαντικότερος λόγος ήταν ότι, ποτέ δεν έχασα τη συχνή επαφή με τον τόπο αυτό. Από μικρός θυμάμαι, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο αλλά και στις αργίες, πηγαίναμε με την οικογένεια μου στον Άνω Παρακάλαμο. Πάντα περίμενα να έρθει η Παρασκευή, γιατί ήξερα ότι θα πάμε στο χωριό...Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα περάσω τις επόμενες δυο - τρεις μέρες εκεί, με έκανε να μη σκέπτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο τα 50 λεπτά που μεσολαβούν απ' όταν θα μπω στο αυτοκίνητο, μέχρι να φτάσω. Και όταν έφτανα, τα ξεχνούσα όλα, έπαιρνα την μπάλα μου και, μαζί με τα αδέρφια μου, έπαιζα ασταμάτητα μέχρι το βράδυ, χωρίς να υπολογίζω ούτε την κούραση, ούτε τίποτα...Ένιωθα κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου. Από τότε, έχουν περάσει 10 χρόνια..Και όμως, πάλι το ίδιο νιώθω...Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ίδιο θα νιώθω...
Ένας άλλος λόγος που έκανε πιο γερό το "δέσιμο" μου με το χωριό, ήταν το γεγονός ότι έμεινα δυο ολόκληρα χρόνια εκεί, και συγκεκριμένα την περίοδο 2001 έως 2003...Τα δυο αυτά χρόνια, θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα...Αν και είμαι μικρός ακόμη, νιώθω ότι θα είναι τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου.. Όλος αυτός ο δύσκολος, αλλά αυθεντικός τρόπος ζωής, το ότι είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στην "καρδιά" της φύσης και να απολαμβάνω όλα της τα αγαθά κάθε στιγμή, με έκανε να νιώθω τυχερός και ευλογημένος. Είναι ένα βίωμα το όποιο "γεμίζει" όλη σου την ψυχή και που, αν δε ζήσεις στο χωριό, δε μπορείς ούτε να το αντιληφθείς. Είναι σαν ένας συνεχής "διάλογος" με τη φύση..Είναι μια σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού όχι μόνο με το περιβάλλον,αλλά και με το παρελθόν μου.. Γνωρίζοντας το παρελθόν σου,τις ρίζες σου,νιώθεις πιο ολοκληρωμένος,πιο "γεμάτος"....Νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις τη ζωή με θάρρος και ωριμότητα...
Τώρα πλέον,έχω μεγαλώσει και η δίψα για να γνωρίσω όλες τις πτυχές του παρελθόντος μου,έχει ανάψει. Κάποιοι λένε ότι "Όσο θα μεγαλώνεις,τόσο περισσότερο θα νιώθεις ότι θέλεις να γυρίσεις στον τόπο σου".Τώρα καταλαβαίνω πώς ακριβώς νιώθουν αυτοί που το πιστεύουν. Όπως εγώ δηλαδή,που νιώθω πως,αν περάσει ένας μήνας και δεν πάω, έστω για λίγο, στο χωριό,θα αρχίσω να τρελαίνομαι..Είναι σαν το "ναρκωτικό" μου,σαν μια ανίατη "αρρώστια" που συνεχώς εξαπλώνεται και πλέον έχει καταλάβει όλο μου το "είναι"...Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογικό η όχι,αν έχω όντως τρελαθεί,αλλά εύχομαι ολόψυχα να μείνω "άρρωστος" για πάντα...
Ήταν το έτος 2003 όπου και έμενα μόνιμα στο χωριό του Άνω Παρακαλάμου… Σχολείο δεν υπήρχε οπότε αναγκαζόμουν να παω στο διπλανό χωριό όπου υπήρχε δημοτικό σχολείο αλλά και γυμνάσιο(!).Εντάξει η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη. Για την ακρίβεια το χωριό του Παρακαλάμου βρίσκεται 5 χιλιόμετρα απο τον Άνω Παρακάλαμο,αλλά τον χειμώνα με το μεγάλο κρύο ήταν μεγάλη η απόσταση και δύσκολη,ακόμα και αν πηγαίνεις με αυτοκίνητο-με χαλασμένο καλοριφέρ… Ήμουν μικρός όμως και δεν σκεφτόμουν το κρύο όσο σκεφτόμουν να φτάσω στο σχολείο για να δώ τους φίλους μου. Στην πραγματικότητα ήταν οι μόνοι φίλοι που είχα εκείνα τα 2 χρόνια που έμενα στο χωριό γιατι ο Άνω Παρακάλαμος δεν είχε άλλα παιδιά,μόνο εγώ και τα αδέρφια μου γεμίζαμε με φωνές το μικρό αυτό χωριό! Εδώ και αρκετά χρόνια που ζω σε μια μεγάλη πόλη έχω καταλάβει πως τελικά η ζωή που είχα στο χωριό ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και ήταν κάτι εκπληκτικό στη ζωή μου… Το φοβερό κρύο το πρωί,η πάχνη που ήταν απλωμένη στο αμπέλι-στο πιξάρι-στο τρυφίλλι και σε όλα τα ''σάδια'',η ομίχλη που οταν περνούσες μέσα της ένιωθες πως ήσουν στον παράδεισο,τα πουλιά που πετούσαν και ηταν η μοναδική φωνή που άκουγες οταν ξυπνούσες,το αναμμένο τζάκι και ο ύπνος στις 8:30 το βράδυ κάτω απο 2 ή 3 κουβέρτες ήταν στοιχεία της καθημερινότητας τα οποία συνέθεταν το ''ζεστό'' περιβάλλον όπου ζούσα εκείνα τα 2 χρόνια. Οι καθημερινές ασχολίες μου ήταν,εκτός απο το διάβασμα για το σχολείο,να κάνω βόλτες με το μεγάλο-για τοτε ποδήλατο μου,να πάιζω μπάλα-πάντα εννοούμε το ποδόσφαιρο με τον μεγαλύτερο κατα 3 χρόνια αδερφό μου,να ανεβαίνω στα δέντρα προσπαθώντας να εξασκήσω την ισορροπία μου-αγαπημένο μου δέντρο ήταν ο πλάτανος γιατί ήταν πολύ γερός και δεν έσπαγαν τα κλαδιά οταν πατούσα με δύναμη,να κυνηγάω σαύρες,σκορπιούς και φίδια-πολλες φορές με κυνηγούσαν και αυτά…,να σκάβω σε όλη την αυλή του σπιτιού-χωρίς λόγο,απλά μου άρεσε η διαδικασία,να πηγαίνω στο λάκκο με τις γαλότσες για να μην βραχώ και να φτιάχνω φράγματα για να σταματήσω το τρεχούμενο νερό και να φτιάχνω λιμνούλες ρίχνοντας μέσα βατράχια και γυρίνους,να ανάβω φωτιές όπου είχε ξερά χόρτα και το πιο βασικό να πηγαίνω για κυνήγι με τον αδερφό μου! Αυτός ο τρόπος ζωής με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά,ανοιχτά,με γνώμονα τη φύση και οτι αυτή περιλαμβάνει.Η ανεμελιά σε συνδιασμό με την επικινδυνότητα που κρύβει ενα περιβάλλον με άγρια ζώα και άγρια χόρτα σε μαθαίνουν να σκέφτεσαι ''πονηρά'' αλλα και ανθρώπινα,γιατί παντού υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά τα ρίσκα που παίρνουμε! Ένας άνθρωπος που έχει πραγματική επαφή με τη φύση,μόνο αυτός,μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να προσφέρει η ζωή μαζί της. Μια ηρεμία εκπληκτική,μια ηρεμία που λείπει απο εμένα αλλά και απο το σύγχρονο άνθρωπο,μια ηρεμία που προσφέρει ο Άνω Παρακάλαμος…
Το χωριό Άνω Παρακάλαμος, βρίσκεται 50 περίπου χιλιόμετρα Βορειοδυτικά των Ιωαννίνων. Ανήκει στο Δήμο Άνω Καλαμά, με έδρα το χωριό Παρακάλαμος. ΟΔήμος, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη απογραφή, αριθμεί 3450 περίπου κατοίκους. Διατρέχοντας σε ιστορικά στοιχεία, προκαλεί εντύπωση το γεγονός της ραγδαίας μείωσης του πληθυσμού από το 1930 και μετά. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι ο συνολικός πληθυσμός των χωριών που βρίσκονται στην κοιλάδα του Καλαμά το 1940, ήταν12614 κάτοικοι!
Συγκεκριμένα για το χωριό μας, σας παραθέτω ένα χαρακτηριστικό πίνακα με την εξέλιξη τουπληθυσμού :
Έτος
1951
1961
1971
1981
Πληθυσμός
239
194
118
108
Ιστορική αναδρομή
Το χωριό μας, που, μαζί με την Παηδονιά, αποτελούσαν ενιαίο οικισμό, από τις αρχές του 11ουαιώνα, μέχρι και το 1927, ονομάζονταν μεγάλη Πογδόριανη. Το όνομα αυτό αποτελείται από τρία βασικά μέρη : pod=υπό, από κάτω + gora=όρος, βουνό + jani=άνθρωποι. Συνεπώς, Πογδόριανη σήμαινε «οικισμός κάτω από το βουνό». Τους λόγους της ονομασίας αυτής θα τους εξηγήσω παρακάτω. Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η περιοχή γνώριζε τεράστια άνθηση, κυρίως λόγω της κτηνοτροφίας και της εμπορίας των τοπικών γεωργικών προϊόντων. Μάλιστα, η συμβολή της περιοχής στην οικονομική ανάπτυξη της ευρύτερης περιφέρειας, ήταν τόσο μεγάλη, που η περιοχή απολάμβανε ξεχωριστά προνόμια από τον Πασά, κυριότερο από τα οποία ήταν η μειωμένη (σχεδόν μηδαμινή) έκτακτη φορολογία της παραγωγής. Έτσι, σε αντίθεση με άλλες περιοχές, οι συγκυρίες ήταν ευνοϊκότατες για την ανάπτυξη της.
Κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η περιοχή ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος όλης της Ελλάδος, καθώς από εκεί, ξεκίνησαν την εισβολή στη χώρα μας οι Ιταλοί και μετέπειτα οι Γερμανοί. Πολλές ζωές χάθηκαν στην κοιλάδα του Καλαμά, στο «Λόγγο», όπως είναι περισσότερο γνωστό στους ντόπιους και πάρα πολλοί συντοπίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την περιοχή, συντελώντας στη μείωση του πληθυσμού. Τέλος, σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του εχθρού και κατά συνέπεια και στην ολική του εξόντωση, έπαιξαν και τα ψηλά βουνά της περιοχής, που δρούσαν σαν ορμητήρια του ελληνικού στρατού, αλλά και σαν φυσικές «ασπίδες» κατά του πυροβολικού των κατακτητών. Τρανό παράδειγμα, αποτελεί το Σώσινο, όπου εκεί, σταματούσαν οι περισσότερες προσπάθειες για βομβαρδισμό της μεγάλης Πογδοριανης.
Φυσικό περιβάλλον
Αριστερά η Ψηλοτέρα, δεξιά το Μπουρλόγκο και στο βάθος ο Κασιδιάρης.....
Το χωριό μας, βρίσκεται ανάμεσα σε 3 ορεινούς όγκους. Αυτοί είναι :
Το Σώσινο, το οποίο έχει υψόμετρο περίπου 735 μέτρα και βρίσκεται ανατολικά του χωριού. Στην κορυφή του βουνού αυτού, στέκει όρθιο, παρά το πέρασμα των χρόνων, το καθολικό τμήμα της μονής Σωσίνου, και ένα μικρό μέρος του τοίχους προστασίας. Το μοναστήρι χτίστηκε το 1958 και τα τελευταία χρόνια έγινε μια προσπάθεια αναπαλαίωσης αλλά και ολοκληρώθηκε και η κατασκευή ενός νέου ξενώνα. Η Ψηλοτερα, όπου βρίσκεται πάνω από την Παηδονιά, και φτάνει τα 750 μέτρα υψόμετρο και τέλος, το Μπουρλόγκο(σλαβική λέξη), ένα κατάφυτο βουνό με υψόμετρο 700 περίπου μέτρων, στις πρόποδες του οποίου είναι χτισμένο το μεγαλύτερο τμήμα του χωριού.
Η πανέμορφη θέα απο το Σώσινο...
Χλωρίδα και Πανίδα
Η χλωρίδα της περιοχής είναι χαρακτηρίζεται από τεράστια ποικιλία. Πηγαίνοντας από τονΠαρακάλαμο, προς τον Άνω Παρακάλαμο, συναντά κάνεις καστανιές, φτέρες, κέδρα, πουρνάρια, βελανιδιές, καρυδιές αλλά και αμυγδαλιές, συκιές και μεμονωμένα ελαιόδεντρα. Επιπλέον, η περιοχή είναι γνωστή για το αυθεντικό ορεινό, άγριο τσάι.
Τέλος, όσων αφορά στην πανίδα της περιοχής, αυτή περιλαμβάνει πολλά ενδημικά είδη, εκ των οποίων τα πιο χαρακτηριστικά είναι το αγριογούρουνο, ο λαγός, η αλεπού, το κουνάβι. Σε αυτά προστίθενται ο άγριος φασιανός, η πέρδικα. Επιπλέον, η περιοχή μας, είναι σταθμός στο μεγάλο ταξίδι των αποδημητικών και κάθε χρόνο, τα χωράφια και οι πλαγιές γεμίζουν από κυνηγούς. Έτσι, το χειμώνα μπορείς να βρεις τσίχλες, κοτσύφια, μπεκάτσες και φασσες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έρχονται ακόμη και κυνηγοί από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως την Ιταλία και τα Σκόπια.
Αξιοθέατα
Ερχόμενοι στον Άνω Παρακάλαμο, αξίζει να επισκεφτείτε τη μονή Σωσινου. Είναι μια ευκαιρία, όχι μόνο να νιώσετε αυτή την κατάνυξη που προσφέρει ο ιερός αυτός τόπος, αλλά και να θαυμάσετε τη θέα, καθώς, μπορείς να δεις όλη την κοιλάδα του Καλαμά, τη Γκαμηλα, αλλά ακόμη και αλβανικά βουνά. Επιπρόσθετα, μπορείτε να επισκεφτείτε και τον Πύργο του Μελά, στην Παηδονιά, καθώς και τον Άγιο Αθανάσιο, όπου, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν το «κρυφό σχολειό» της περιοχής. Τέλος, για τους λάτρεις της πεζοπορίας, υπάρχει και μια διαθέσιμη διαδρομή, που συνδέει την Παηδονιά με τους Κουκλιούς.
Το χωριό μας τώρα....
Τα "Σάδια" (στο βάθος η Ψηλοτέρα) ....
Όπως τα περισσότερα μικρά χωριά, έτσι και ο Άνω Παρακάλαμος έχει αρχίσει να ερημώνει… Οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι που έχουν απομείνει (υπολογίζονται περίπου στους 30!!), ασχολούνται κυρίως με την εκμετάλλευση της γης και με την κτηνοτροφία. Παρόλα αυτά, το χωριό, κυρίως το καλοκαίρι, αποκτά άλλη όψη και "θυμίζει" κάτι από την παλιά του ζωντάνια… Τα «σάδια» γεμίζουν από παιδιά και «σπάει» αυτή η μονοτονία που επικρατεί τον υπόλοιπο καιρό. Έστω κι έτσι, αξίζει μια προσπάθεια ώστε το χωριό να μην ξεχαστεί και να απολαμβάνουμε πάντα τις ομορφιές του….
Το χωριό ήταν,είναι και πάντα θα είναι μια όμορφη διέξοδος από την καθημερινότητα..Είναι ένα μέρος,το οποίο,πάντα θα σου χαρίζει ηρεμία και ξεγνοιασιά.Που ποτέ δε θα σου μιλήσει,αλλά πάντα κάτι θα ακούσεις και θα σε κάνει να χαμογελάς,να ξεχνιέσαι,να νιώσεις τυχερός που έχεις τη δυνατότητα να βρίσκεσαι εκεί... Αυτό μπορεί να είναι οι φωνές των παιδιών που δίνουν ζωντάνια,τον Αύγουστο,η "βουβή" συναυλία της φύσης ένα μουντό φθινοπωρινό πρωινό είτε το χιόνι που θα πέφτει ήσυχα τον χειμώνα... Είναι ένας τόπος,όπου η άγρια ομορφιά της φύσης,σμίγει αρμονικά με την ήσυχη ζωή και κάνει τον άνθρωπο "αιχμάλωτό" της,δέσμιο όλων αυτών που αυτή απλόχερα χαρίζει... Αυτήν την "αιχμαλωσία" βιώνουμε κι εμείς κάθε φορά που βρισκόμαστε στον ΆνωΠαρακάλαμο...Και επειδή μιλώντας για οτιδήποτε,σε φέρνει κάπως πιο κοντά σε αυτό,αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες σκέψεις και βιώματα από αυτό το πανέμορφο χωριό.
Είναι αφιερωμένο σε όσους κουβαλούν αναμνήσεις και σε όσους προσπαθούν αυτές οι αναμνήσεις να μείνουν για ΠΑΝΤΑ...!
