Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

"Αν δεις μάτι και κλαίει κόψτο...!!"


Με αφορμή αυτή τη φράση που έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου, επανέρχομαι μετά από πολύ καιρό (Δυστυχώς λόγω έλλειψης θεμάτων, μιας και ο χρόνος και οι συνθήκες δε μου το επιτρέπουν να περνάω αρκετό χρόνο στο χωριό...), για να μοιραστώ μαζί σας μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έζησα μέχρι τώρα.

Η ώρα είναι 02:00, μετά απο ένα όμορφο γλέντι, γεμάτο χαρά και συγκίνηση, έχουμε μαζευτεί στο σπίτι και ο Χρήστος ο Χαλιγιάννης με την κομπανία του μας κρατάει συντροφιά... Ή μάλλον, συμμετέχει ενεργά στο "κουκλοθέατρο" που έχει στηθεί με μαριονέτες τις ψυχές μας.. Τα τραγούδια του, πολλά από αυτά δημιουργήματα των αυτοδίδακτων Χαλιγιαννέων, μιλάνε στην ψυχή, όχι μόνο αυτών που ήταν εκεί. Ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο και μιλάν στην ψυχή των ανθρώπων που ήθελα να είναι εκεί, μαζί μου,  εκείνη την ξεχωριστή ημέρα για μένα. Μιλάνε στην ψυχή όλων αυτών που έχουν ξεχάσει την χαρά και τη ξαναβρίσκουν στο άκουσμα του κλαρίνου... Αυτών για τους οπόιους οι τρύπες του κλαρίνου είναι παράθυρα στο παρελθόν που έζησαν και λησμονούν... Αυτών που νιώθουν την ψυχή τους πονεμένη χωρίς καν να φταίνε...

Εκείνες τις στγμές, ένιωθα ότι όλοι είναι εκεί μαζί μου. Πρώτοι απ'όλους οι παππούδες μου, που ήξερα ότι με έβλεπαν από ψηλά και χαίρονταν με τη χαρά μου.. Εκεί ήταν όλη η ιστορία του Πωγωνίσιου λαού : Οι μάνες που χαιρετούσαν τα παιδιά για να παν στα ξένα με "δάκρυα καυτερά που καίνε το μαντήλι" και καρτερούσαν να γυρίσουν πίσω το καλοκαίρι, οι πατεράδες με τον καημό για το παιδί τους που δε θα ξαναγυρίσει (".....Την πόρτα θαβρεις σφαλιστή, σκαλιά χορταριασμένα, όλα θα είναι έρημα, θα χάσκουν γκρεμισμένα.... Ίσως με χρόνους, αν θαρθεις ποιός θα σε καρτερέσει; Το φτωχικό σπιτάκι μας κι εκείνο θα έχει πέσει...." - Σπύρος Μήτσης - Κυρίτσης από Κτίσματα Πωγωνίου ), όλοι οι άνθρωποι σαν εμένα, που πονάν όταν βλέπουν τα χωριά τους να ερημώνουν μέρα με τη μέρα ("Μα τώρα όλα αλλάξανε, η ερημιά φουντώνει, φόβοι και πίκρα και καημός, ολημερίς μας ζώνει..." - "Γέροι μονάχα και γερόντισσες απόμειναν, για να φυλάγουν τα πέτρινα κουφάρι τα όσια τα ιερά, να μνημονεύουν τους νεκρούς, να καρτερούν τους ζωντανούς" (Στίχοι από το ποίημα "Το χωριό μου" του Παναγιώτη Κύρκου από το Βασιλικό Πωγωνίου)..

Το "μεγάλο" κλαρίνο του Χρήστου μας χώρεσε όλους μας εκείνη τη στιγμή. Και όταν ακούστηκε η "Αλβανία", σαν κάτι μαγικό, όλα τα συναισθήματα μετατράπηκαν σε δάκρυα, τα οποία συνήθως προτιμάς να κρύψεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το κάνεις, γιατί δε θέλεις να χαλάσεις τη μαγεία της στιγμής και επειδή ξέρεις ότι όλοι γύρω σου κάνουν το ίδιο... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, παραδίδεις την ψυχή σου στο κλαρίνο και ξέρεις ότι θα της φερθεί όπως της αρμόζει. Τα μάτια του Χρήστου δεν κοιτάζουν κάν το κλαρίνο. Κοιτάζουν κάτω, στο χώμα και μετά στρέφονται σε σένα σα να σου λένε "Άστο σε μένα, ξέρω που θα σε πάω....". Δε σου μιλάει καθόλου, σε αφήνει να το καταλάβεις από τις νότες με παράπονο που εκείνη τη στιγμή βγαίνουν από το κλαρίνο του.

Και αφού ξέρω ότι "τα γραμμένα μένουν", το παρακάτω βίντεο είναι αφιερωμένο στους γονείς μου και τα αδέρφια μου, που όσα και να πω για αυτούς πάντα θα είναι λίγο, στους θείους μου που μου επέτρεψαν να ζήσω αυτή τη στιγμή και σε αυτούς που μου έκαναν την τιμή και βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο χωριό και χάρηκαν με τη χαρά μου.

Τέλος, δε μπορώ να μην ευχαριστήσω τους Χαλιγιανναίους και κυρίως το Χρήστο, που, αν και είδε "μάτι να κλαίει", δεν το έκοψε....


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Επικοινωνία

Στείλτε μας ιδέες για το blog...!!!!

Ονοματεπώνυμο:

Mail:

Mήνυμα: