Η "αρρώστια" μου . . . .

Οι πολλές ελεύθερες ώρες που συνεπάγεται συνήθως η φοιτητική ζωή, γίνονται αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς σε διάφορα θέματα που σε απασχολούν...Είναι μια ευκαιρία να "ψαχτείς" εσωτερικά και να εξηγήσεις διάφορες καταστάσεις.

Έτσι κι εγώ, όντας φοιτητής, βάλθηκα κάποια στιγμή να εξηγήσω στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που με κάνει τόσο χαρούμενο όταν σκέπτομαι το χωριό μου. Ποιες καταστάσεις με έχουν οδηγήσει σε αυτόν τον "έρωτα" με τον τόπο καταγωγής μου. Τι είναι αυτό με κάνει να μη χάνω ΟΥΤΕ ΜΙΑ ευκαιρία να βρεθώ, έστω και για λίγες ώρες,στο χωριό, να περπατήσω στα "Σαδια" και να μιλήσω με τους συγχωριανούς μου...Ίσως ο σημαντικότερος λόγος ήταν ότι, ποτέ δεν έχασα τη συχνή επαφή με τον τόπο αυτό. Από μικρός θυμάμαι, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο αλλά και στις αργίες, πηγαίναμε με την οικογένεια μου στον Άνω Παρακάλαμο. Πάντα περίμενα να έρθει η Παρασκευή, γιατί ήξερα ότι θα πάμε στο χωριό...Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα περάσω τις επόμενες δυο - τρεις μέρες εκεί, με έκανε να μη σκέπτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο τα 50 λεπτά που μεσολαβούν απ' όταν θα μπω στο αυτοκίνητο, μέχρι να φτάσω. Και όταν έφτανα, τα ξεχνούσα όλα, έπαιρνα την μπάλα μου και, μαζί με τα αδέρφια μου, έπαιζα ασταμάτητα μέχρι το βράδυ, χωρίς να υπολογίζω ούτε την κούραση, ούτε τίποτα...Ένιωθα κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου. Από τότε, έχουν περάσει 10 χρόνια..Και όμως, πάλι το ίδιο νιώθω...Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ίδιο θα νιώθω...

Ένας άλλος λόγος που έκανε πιο γερό το "δέσιμο" μου με το χωριό, ήταν το γεγονός ότι έμεινα δυο ολόκληρα χρόνια εκεί, και συγκεκριμένα την περίοδο 2001 έως 2003...Τα δυο αυτά χρόνια, θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα...Αν και είμαι μικρός ακόμη, νιώθω ότι θα είναι τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου.. Όλος αυτός ο δύσκολος, αλλά αυθεντικός τρόπος ζωής, το ότι είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στην "καρδιά" της φύσης και να απολαμβάνω όλα της τα αγαθά κάθε στιγμή, με έκανε να νιώθω τυχερός και ευλογημένος. Είναι ένα βίωμα το όποιο "γεμίζει" όλη σου την ψυχή και που, αν δε ζήσεις στο χωριό, δε μπορείς ούτε να το αντιληφθείς. Είναι σαν ένας συνεχής "διάλογος" με τη φύση..Είναι μια σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού όχι μόνο με το περιβάλλον,αλλά και με το παρελθόν μου.. Γνωρίζοντας το παρελθόν σου,τις ρίζες σου,νιώθεις πιο ολοκληρωμένος,πιο "γεμάτος"....Νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις τη ζωή με θάρρος και ωριμότητα...

Τώρα πλέον,έχω μεγαλώσει και η δίψα για να γνωρίσω όλες τις πτυχές του παρελθόντος μου,έχει ανάψει. Κάποιοι λένε ότι "Όσο θα μεγαλώνεις,τόσο περισσότερο θα νιώθεις ότι θέλεις να γυρίσεις στον τόπο σου".Τώρα καταλαβαίνω πώς ακριβώς νιώθουν αυτοί που το πιστεύουν. Όπως εγώ δηλαδή,που νιώθω πως,αν περάσει ένας μήνας και δεν πάω, έστω για λίγο, στο χωριό,θα αρχίσω να τρελαίνομαι..Είναι σαν το "ναρκωτικό" μου,σαν μια ανίατη "αρρώστια" που συνεχώς εξαπλώνεται και πλέον έχει καταλάβει όλο μου το "είναι"...Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογικό η όχι,αν έχω όντως τρελαθεί,αλλά εύχομαι ολόψυχα να μείνω "άρρωστος" για πάντα...