Η Μαρτυρία. . .

Ήταν το έτος 2003 όπου και έμενα μόνιμα στο χωριό του Άνω Παρακαλάμου…
Σχολείο δεν υπήρχε οπότε αναγκαζόμουν να παω στο διπλανό χωριό όπου υπήρχε δημοτικό σχολείο αλλά και γυμνάσιο(!).Εντάξει η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη.
Για την ακρίβεια το χωριό του Παρακαλάμου βρίσκεται 5 χιλιόμετρα απο τον Άνω Παρακάλαμο,αλλά τον χειμώνα με το μεγάλο κρύο ήταν μεγάλη η απόσταση και δύσκολη,ακόμα και αν πηγαίνεις με αυτοκίνητο-με χαλασμένο καλοριφέρ…
Ήμουν μικρός όμως και δεν σκεφτόμουν το κρύο όσο σκεφτόμουν να φτάσω στο σχολείο για να δώ τους φίλους μου.
Στην πραγματικότητα ήταν οι μόνοι φίλοι που είχα εκείνα τα 2 χρόνια που έμενα στο χωριό γιατι ο Άνω Παρακάλαμος δεν είχε άλλα παιδιά,μόνο εγώ και τα αδέρφια μου γεμίζαμε με φωνές το μικρό αυτό χωριό!
Εδώ και αρκετά χρόνια που ζω σε μια μεγάλη πόλη έχω καταλάβει πως τελικά η ζωή που είχα στο χωριό ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και ήταν κάτι εκπληκτικό στη ζωή μου…
Το φοβερό κρύο το πρωί,η πάχνη που ήταν απλωμένη στο αμπέλι-στο πιξάρι-στο τρυφίλλι και σε όλα τα ''σάδια'',η ομίχλη που οταν περνούσες μέσα της ένιωθες πως ήσουν στον παράδεισο,τα πουλιά που πετούσαν και ηταν η μοναδική φωνή που άκουγες οταν ξυπνούσες,το αναμμένο τζάκι και ο ύπνος στις 8:30 το βράδυ κάτω απο 2 ή 3 κουβέρτες ήταν στοιχεία της καθημερινότητας τα οποία συνέθεταν το ''ζεστό'' περιβάλλον όπου ζούσα εκείνα τα 2 χρόνια.
Οι καθημερινές ασχολίες μου ήταν,εκτός απο το διάβασμα για το σχολείο,να κάνω βόλτες με το μεγάλο-για τοτε ποδήλατο μου,να πάιζω μπάλα-πάντα εννοούμε το ποδόσφαιρο με τον μεγαλύτερο κατα 3 χρόνια αδερφό μου,να ανεβαίνω στα δέντρα προσπαθώντας να εξασκήσω την ισορροπία μου-αγαπημένο μου δέντρο ήταν ο πλάτανος γιατί ήταν πολύ γερός και δεν έσπαγαν τα κλαδιά οταν πατούσα με δύναμη,να κυνηγάω σαύρες,σκορπιούς και φίδια-πολλες φορές με κυνηγούσαν και αυτά…,να σκάβω σε όλη την αυλή του σπιτιού-χωρίς λόγο,απλά μου άρεσε η διαδικασία,να πηγαίνω στο λάκκο με τις γαλότσες για να μην βραχώ και να φτιάχνω φράγματα για να σταματήσω το τρεχούμενο νερό και να φτιάχνω λιμνούλες ρίχνοντας μέσα βατράχια και γυρίνους,να ανάβω φωτιές όπου είχε ξερά χόρτα και το πιο βασικό να πηγαίνω για κυνήγι με τον αδερφό μου!
Αυτός ο τρόπος ζωής με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά,ανοιχτά,με γνώμονα τη φύση και οτι αυτή περιλαμβάνει.Η ανεμελιά σε συνδιασμό με την επικινδυνότητα που κρύβει ενα περιβάλλον με άγρια ζώα και άγρια χόρτα σε μαθαίνουν να σκέφτεσαι ''πονηρά'' αλλα και ανθρώπινα,γιατί παντού υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά τα ρίσκα που παίρνουμε!
Ένας άνθρωπος που έχει πραγματική επαφή με τη φύση,μόνο αυτός,μπορεί να καταλάβει τι μπορεί να προσφέρει η ζωή μαζί της.
Μια ηρεμία εκπληκτική,μια ηρεμία που λείπει απο εμένα αλλά και απο το σύγχρονο άνθρωπο,μια ηρεμία που προσφέρει ο Άνω Παρακάλαμος…